හොල්මනක් දැක්කෙමි.

ඉස්සරවෙලාම මේ මම කියන්නේ මගේ ම අත්දැකීමක්. කුරුන්ද ලියන සෙන්නා ලියපු මෙන්න මේ පොස්ට් එක හින්ද තමයි මම මේ සිද්ධිය මතක් කරගත්තේ.

පින්තුරය ගුගල් දෙවියන්ගෙනි.

මේ සිද්ධිය සිද්ධ උනේ 1997 හරි 1998 දී හරි. එතකොට ගම්පොල නුවර පාර විශාල කරන ව්‍යාපෘතිය පටන්ගෙන ඉබි ගමනින් ඇදෙමින් තිබුණු කාලේ. ඉතින් ඔය වෙද්දී පාර දෙපැත්තේ තිබුණු ඉඩම් වල කොටස් අත්පත් කර ගැනීම් වගේම අත්පත් කරගත්තු කුඹුරු ඉඩම් ගොඩකිරීම් එහෙමත් හෙමින් හෙමින් වෙමින් තමයි තිබුනේ. මේ කියන දවස් වල ගම්පොල නුවර පාරේ ගමන් කරපු අයට සමහර විට මතක ඇති පාරේ ගම්පොළට යනකොට වම් අත පැත්තේ තිබුණු සමහර කුඹුරු පාර මට්ටමට නැතුව ටිකක් පහතට හිටින්න අඩි තුනක විතර තීරුවක් ගොඩ කරලා තිබ්බ බව. ගුරු පාට පස් වලින් අඩි තුන හතරක් පළලට ගොඩ කරපු ඒ කොටස, ඒ දවස් වල පොඩි කොල්ලෝ වෙච්ච අපිට ක්‍රිකට් ගහන්න බයිසිකල් පදින්න කියාපු තැනක් වෙලා තිබ්බේ.

අපිත් ඉතින් හවස් වෙද්දී ඉස්කෝලේ ඇරිලා ඇවිත් ගමේ කොල්ලෝ එක්ක ක්‍රිකට් ගහන්නේ ඔය කෑල්ලේ. වන් බම්ප් වලින් පටන්ගෙන වාහන අඩු වෙන ගොම්මන වෙද්දී (ඒ කාලේ ගම්පොල පාරේ වාහන හවස 5 -6 වෙද්දී පුදුම විදියට අඩුයි අද එක්ක බලද්දී) අත දිගෑරල ගහන තත්වෙට ඔය කාලේ අපි සෙල්ලම් කළා. ගෙදර තියෙන්නේ පාරෙන් එහා පැත්තේ හින්දා මම නම් ඉතින් කොහොමත් හවස හත විතර වෙනකම් ඔය කෑල්ලේ තමයි රාජකාරි කලේ. ඉතින් ක්‍රිකට් ගහල කලින් ඉවර උන දාට මම කරන්නේ ඉස්සරහ මඩුවේ තිබුණු බයිසිකලේ ඉල්ලගෙන ඔය අලුත් පාරේ පදින එක. කොහොමහරි කිලෝමීටරයක් විතර ඔය කෑල්ලේ එක දිගට බයිසිකල් පදින්න ඒ දවස් වල පුළුවන්.

ඔන්න ඉතින් මේ කියන දවසෙත් මොකක්හරි හේතුවකට අපිට ක්‍රිකට් ගහන්න බැරි උනා. ඉතින් මම කරපු දේ හවස 5 ට විතර ඉස්සරහ මඩුවට ගිහින් ඒ බයිසිකලේ අරගෙන මගේ සෙල්ලම පටන්ගත්තු එකයි. කිසිම වෙනසක් නැතුව මම බයිසිකලේ එහාට මෙහාට හවස 6-7 වෙනකම් පදින්න ඇති. ඔය පස් පුරවපු කෑල්ලේ එක කෙළවරක් ඉවර වෙන්නේ අපේ අත්තා කෙනෙක්ගේ ගෙදර ලඟින්. අනිත් කොන අපේ ගේ හරිය. ඒ වෙද්දී ඒ ගෙදර කවුරුත් හිටියේ නෑ. 1900 ගණන් වල හදපු ඒ ගෙදර විශාල තට්ටු දෙකේ ගෙදරක්. සොල්දරේ ඒ වෙද්දී ගරා වැටිලා. ගෙදරට යන්න තිබුනේ පඩි පේලියක්. ගෙදර මිනිස්සු හිටපු කාලේ ගාම්භීරව තිබබ පඩිපෙළ ඒ වෙද්දීත් තිබුනේ ජරාවාස වෙලා. අත්වැල් වගේ සිමෙන්තියෙන් බැඳපු පඩිපෙළ දෙපැත්තේ එක කොනක් රූස්ස ගස් ගොම්මනකුත් එක්ක අනිත් කෙලවරේ විශාල ගස් දෙකක් විතරත් තිබ්බා.. ඒ මැදින් තට්ටු තට්ටු හිටින්න අශෝක මල් ගස් පඳුරු හිටවලා තිබ්බා. ඒත් නිසි සාත්තුවක් නැතුව ඒවා අයාලේ වැවිලා මහා අඳුරක් ගෙට වගේම පඩිපෙළටත් එකතු කරලයි තිබ්බේ. ගේ පඩිපෙළ ඉස්සරහින් තමයි ඔය පස් පුරවපු පාර ඉවර වෙන්නේ. අත්වල පටන්ගන්න තැන සිමෙන්තියෙන් බැඳපු දිරා ගිහින් තිබබ අඩි තුනක් විතර උස කණු දෙකක් තිබබ. ඒ හරියේ අද වාගේ නෙවෙයි පට්ට පාළුයි. ගේ ඉස්සරහ ආණ්ඩුවේ ලයිට් එකක් පාරට දාල තිබ්බත් ඒකත් කඩා වැටිලා කෑලි එල්ලෙමින් තමයි තිබ්බේ.

බයිසිකලේ හරවාගත්තු මම අන්තිම රවුමත් පිටත් උනා. බයිසිකලේ කිව්වට ඒකේ තිබ්බේ සැකිල්ල විතරයි. කට්ට ගෙවිච්ච් රෝද දෙක යාන්තමට මල අල්ලපු රීම් එකට හයි වෙලා තිබ්බා. අවුරුදු ගානකින් තෙල් ටිකක් දාපු චේන් කෑල්ල එක්ක කිරි කිරි ගාන පැඩල් මිටවල් දෙකයි ප්ලාස්ටික් සීට් පතුරයි ඒ සැකිල්ල බයිසිකලයක් කරලා තිබ්බා. ඉතින් මම ඔය බයිසිකලේ පැදගෙන හෙමින් හෙමින් පාරේ අනිත් කෙලවරට ගියා. එතනින් බයිසිකලේ හරවගනිද්දී නිකමට වගේ පඩි පෙළ දිහා බලද්දී මම දැක්ක අර පඩිපෙළේ දකුණු පැත්තේ සිමෙන්ති කණුව උඩ කවුදෝ කෙනෙක් කලුපාට ටයි කෝට් දාල සුදු කමිසෙකුත් ඇඳන් වාඩිවෙලා, පොඩ්ඩක් ඉස්සරහට කුදු වෙලා කකුල් පද්ද පද්දා මගේ දිහා බලාන ඉන්නවා. මට ඒක ඒ තරම් ගානක් උනේ නෑ. මම බයිසිකලේ හරවන් ටිකක් දුර පැද්දාම තමයි මටත් ඒ කවුද කියල මතක් උනේ. ඒ 1992-1993 විතර කාලේ නැතිවුන අපේ අත්තා කෙනෙක්.!!!

මම එකපාර බයිසිකලේ නතර කරලා හැරිලා ආපහු බැලුව කණුව දිහා....

කවුරුත් නෑ. කණුව එහෙම්ම තිබුන විදියටම තිබ්බා, ඒත් මට 100% විශ්වාසයි එතන දැන් කවුරුහරි හිටියා කියල. ඒත් මට ඒ වෙලාවේ ආයේ එතනට යන්නත් පොඩි බයක් දැනුන හින්දා මම ආපහු පාගල ගෙදර දිහාට එන කන්ද නැගගත්තා. ඒ අත්තගේ මළගෙදර මට මතක තිබ්බා හොඳටම. ඒත් එදා සුට් එක අන්දලා තිබ්බෙත් කළු නෙවෙයි. දුඹුරු පාට .. නමුත් මම දකිනකොට සුට් එක නිකම් නීතිඥයෙක් වගේ, තනි කළු. ටයි එකකුත් තිබුනා තනි කළු. සපත්තු නම් තිබුනේ නෑ. පොඩ්ඩක් ඉස්සරහට කුදු වෙලා කකුල් පද්ද පද්දා තමයි හිටියේ. පහුවදා මම සයිකලේ ඒ හරියට ගියත් මට මහා අමුත්තක් දැනුනා. ඒ හින්දා එක ආයේ හොයන්නේ නැතුව මම අපහු හරවාගෙන ගෙදර ආවා.

ඉතින් එදා ඉඳන් මම හොල්මන් ගැන විශ්වාස කරනවා. ඒත් මටම පුදුමයි මම ඇයි බය උනේ නැත්තේ කියලා. එයින් පස්සේ අද වෙනකම්ම මම හොල්මනක් නම් තවම දැකලා නෑ, ඒත් ඒ වගේ දේවල් නෑ කියන්න මම ඉක්මන් වෙන්නෙත් නෑ.

ප.ලි. යන්තම් පනහක් ලියුවා,