Wednesday, November 21, 2012

සකල සිරින් පිරි සිරි ලංකාවේ හෙට දවස



ලම්බෝගිනි ගලාඩෝ ගන්නට
පෙරුම්පුරයි අපි දැන් රැල්ලට
ඒත් කොස්සකි එහෙම ගන්නට
නැත්තේ පාරකි අපිට යන්නට

ගමට එන අප පාර
කැඩිලා සත් වසකි ඒපාර
හදලා දුන්නොත් පිනකි මාර
පදින්න මගේ ෆෙරාරිය දාර

පුංචි ගානකි යන්නේ
ඕවා මෙහෙ ලාබ නෑ නේ
කියමිනි සුද්දෝ එන්නේ
අනේ මම හීනද දකින්නේ

මරුටියම දහ අටයි 
දැන් නම් ටිකක් වැඩි වෙයි
ඒත් පෝසේ එකම විස්සයි
ඉතිං මොකටද මරුටි? අපි ගයි!!

ටැක්ටර ගත්තේ හාන්නට
රටට බත් ටික දෙන්නට
දැන් ඉතිං ඒ ගානට
ගනිමි රේසිං කාර් හානට

අම්මප යම් දිනක ඉදිරියට
ඉන්දියන් කාර් දකින්නට
යන්න වෙන්නේ කටුගෙට
හොරුත් යන්නෑ එය කඩන්නට

Saturday, September 29, 2012

බස් රේඩියෝව සහ බ්ලොග් සම්මාන උළෙල.



බස් රේඩියෝව බ්ලොග් සම්මාන උළෙලක් පැවැත්වුයේ මේ මම දන්නා මුල්ම වරය. ඇත්තෙන්ම බ්ලොග් සම්මාන උළෙලක් දියත් කරන එක නම් ඇත්තෙන්ම හොඳ දෙයක් ය. ඒ එමගින් ඇගයීමක් සමග බ්ලොග් කරුවන් දිරිමත් වීමක් සිද්ධ වන නිසා ය.

එහෙත් බස් රේඩියෝ බ්ලොග් සම්මානයේ මුල සිටම අවුල් තිබුණි. ඔවුන් සම්මාන උළෙල සැලසුම් කලේ පසුගිය ජුලි මාසයේ දිනයක් යොදාගෙන ය. එහෙත් සංවිධාන කටයුතු වල වූ අසංවිධානය මැනවින් පෙන්වමින් එය සැප්තැම්බර් මස තෙක්ම දිග ඇදෙමින් ඇවිත් අද දින සම්පුර්ණ වන්නේය.

බ්ලොග් සඳහා කැටගරි කීපයක් ඔවුන් නම් කල අතර එහිදී ලියාපදිංච් වුවන් සඳහා රේඩියෝ වැඩසටහන් පවත්වන ලදී. එය හොඳ දෙයක් වුවත් ඔවුන් ඉතා ඉක්මනින් කලේ කැටගරි වෙනස් කිරීමක් සිද්ධ කිරීමයි. සංවිධානය නිසි සේ වුවා නම් කැටගරි වෙනස් කරන්න සිද්ධ වෙන්නේ නැත.

බ්ලොග් ඇගයීම සඳහා වන විනිසුරු මඩුල්ල නම් කරන්නට ඔවුන්ට මසකට වඩා කල් ගියේ ඇයිදැයි ඔවුන් නිසි හේතුවක් දැක්වුයේ නැත. එය රහසක් ව තබා ගන්නට උවමනා කරුණක් බව මට නොපෙනෙතත් ඔවුන් එය රහසක් ලෙස අවසන් මොහොත තෙක්ම තබා ගත්තේ තමන්ගේ සංවිධානයේ අසංවිධානය වසාගන්න ගසනා තුරුම්පුවක් ලෙස බව මට සිතුනි.

මේ අතරම ඔවුන් පාඨක ජන්දය ගැනීමට ෆේස්බුක් ජන්ද පෝරමයක් දියත් කලත් තාක්ෂණික දෝෂ මත පැය කීපයකින් හකුලා ගන්නා ලදී. එයද මා දකින්නේ අසංවිධානයේ තවත් ඉමක් ලෙසය. ඉන් අනතුරුව ඔවුන් තමන්ගේ ඇගයීම් සඳහා වූ බ්ලොග් ලැයිස්තුවත් එහි ලියාපදිංචි වී සිටි බ්ලොග් වල සටහනකුත් ඉදිරිපත් කරන ලදී. ඒත් එතනත් දෝෂ සහිත බව ඔප්පු වුයේ ඒ සඳහා මගේ බ්ලොග් අඩවිය පෙනෙන්න නොමැති වීම නිසා ය. (මා දන්නේ මගේ අඩවිය ගැන පමණි. ඒ නිසා මා පාදක කරගත් මිනුම එයයි.)

දැන් කෙනෙකුට පෙනෙනු ඇත්තේ මේ සටහන හුදෙක් හිත අමනාපයෙන් ලියුවක් බවයි. නැත. හිතේ අමනාපයක් නැත. එහෙත් මට සිතුන විවේචනය මා සටහන් කලෙමි. එපමණකි.

Friday, August 10, 2012

ඇමරිකානු වවුල් බෝම්බය



වවුලන් යොදාගෙන තනන ලද අපුරු සමුල ඝාතක අවියක් ගැන ඔබ අසා තියනවාද? ඇමරිකානු නිෂ්පාදනයක් වූ මෙය ඔවුන් තැනුවේ ජපානයට එරෙහිවයි.

එහෙනම් අද අපි කතා කරන්න යන්නේ ඉතිහාසයේ තවත් එක හැරවුම් ලක්ෂයක් වීමට තිබුණු තැනක් ගැනයි.එහෙනම් එන්න, කියවන්න, ඉතිහාසයේ සැඟවුණු තැන් අතරේ ඇති ඇමරිකානු වවුල් බෝම්බය ගැන.

පැසිෆික් යුද්ධය (Pacific War) , දෙවැනි ලෝක යුද්ධයේ තවත් එක කඩඉමක් සටහන් කරන සුවිශේෂී යුද්ධයක්.

ජපානය, 1941 දෙසැම්බර් මාසයේ 8 වැනිදා (ජපාන වේලාවෙන් ) ජපාන නාවික හමුදා ප්‍රහාරයක් ඇමරිකානු පර්ල් වරායට එල්ල වෙනවා. විශ්මය දනවන ලෙස සිදුවන මේ ප්‍රහාරය සමගින්ම ඇමරිකාව සක්‍රීයව ජපානයට විරුද්ධව යුද්ධ ප්‍රකාශ කරනවා. ඒ දෙවැනි ලෝක යුද්ධයේ තවත් හැරවුමක් සටහන් කරමින්.
ඇමරිකාව මුල්ම වතාවට ජපානය සමග මුහුණට මුහුණ ගැටෙද්දී ජපාන සොල්දාදුවන් නිර්භීතව එහෙත් ඇතැම්විටක මරු පෙනී පෙනී සටන් වදිනවා. ගරිල්ලා උපක්‍රම හා සතුරා විශ්මයට පත් කිරීමේ උපක්‍රම (Elimant of Surprise) යොදා පහර දෙන ජපාන හමුදා ප්‍රහාර ඇමරිකානු මරණ සංඛ්‍යාව ජර්මානු පෙරමුණේ දී සිදුවූ ස්ථානීය මරණ ප්‍රමාණය අභිබවා යන්නට සලස්වනවා.

ඒ වගේ සටන් සිදුවූ ප්‍රදේශ දෙකක් තමයි ඔකිනාවා දුපත (Battleof Okinava) සහ ග්වන්දල් කනාල් දුපතේ සටන (Guandalcanal Campaign). මේ හේතුව නිසා ඇමරිකාවට ජපානයේ ප්‍රධාන දුපත් ආක්‍රමණය කිරීමට යාමේදී විශාල මිලක් ගෙවන්නට සිද්ධ වෙන බව පැහැදිලිවම පෙනුණු කරුණක්.

ප්‍රහාරයට පෙර ජපාන භුමිය (Japanese Main Land) තුල විශාල විනාශයක් කිරීම මතින් එක්කෝ ජපාන ශක්තිය අඩපණ කරගන්නට හෝ ජපානය යටත්වීමටක පෙළඹ වීමට යන දෙකෙන් එකකට එළඹෙන්න අවශ්‍ය කරන සාධක ඇති කිරීම ඇමරිකාවට අවශ්‍ය වුවා.

1941 දෙසැම්බර් 7 වෙනිදා: ලිට්ල් ඇඩම්ස් (Lytle Adams)නමැති දන්ත වෛද්‍යවරයා සිය නිවාඩුව ඇමෙරිකාවේ නිව් මෙක්සිකෝ හි කාල්ස්බෑඩ් හි ගතකර තම නිවස බලා ගමන් කරනවා. ඔහුට ඒ රථ ධාවනයේ යෙදෙන අතරතුර සිහිවන්නේ තමන් පෙරදිනවල දුටු විශාල වවුලන් සමුහය ගැනයි. එසේ සිතමින් යන විට ඔහුට රථයේ රේඩියෝව හරහා අහන්නට ලැබෙන්නේ පර්ල් වරායට ජපානය පහරදුන් පුවතයි. එයින් කම්පාවට පත්වන මේ හැට හැවිරිදි වෛද්‍යවරයා සැලසුම් කරන්නේ ඇමරිකාව වෙනුවෙන් අවියක් තනා එයින් ජපානයට පහරදීමටයි.

කිසිම හමුදාමය පසුබිමක් නැති සාමාන්‍ය දන්ත වෛද්‍යවරයෙක් වූ වෛද්‍ය ලිට්ල් මේ සඳහා සැලසුම් කරන්නේ තමන් දුටු ලක්ෂ සංඛ්‍යාත වවුලන් යොදාගෙන ඉන්සින්ඩ්යරි වර්ගයේ බෝම්බයක් ජපානය වෙත මුදා හැරීමටයි. ඔහුගේ න්‍යාය සරලයි.

වවුලන් පරිසරයෙන් අවශ්‍ය තරම් නොමිලේ සොයාගන්නට පුළුවන්.
වවුලන් සිය පැටවුන් රැගෙන යන අයුරින් කුඩා බෝම්බයක් රැගෙන යනු ඇති,
ඒ බෝම්බය රැගෙන යන වවුලන් දිවා කාලයේ නිදහස් කළහොත් ඔවුන් වහලවල් තුරු මුදුන් සහ පාලම් වැනි ස්ථාන වල සැඟවී අඳුරට එක්ව සිටිනු ඇති.
මේ වවුලන් ගෙනයන බෝම්බය කාල බෝම්බයක් ලෙසින් සකස් කළහොත් එයින් ඉතා කෙටි කලක් තුල ලී වලින් සාදන ලද ජපන් නිවාස හා බොහොමයක් ගොඩනැගිලි ගිනි ජාලා වලට පත්කළ හැකිය.

තනි පුද්ගලයෙක් ලෙස ඔහු වෙත මුදල් සහ උපකරණ ඇතුළු සම්පත් නොමැති වීම හරහා මෙය කල නොහැක්කක් වුවත් ඒ සඳහා රාජ්‍ය අනුග්‍රහය ලබා ගැනීම සිදු කල හැකිව තිබුනා. එහෙත් සාමාන්‍ය දන්ත වෛද්‍යවරයෙක් හට ඒ උදෙසා ද ඉතා ඉහල සම්බන්ධතා අවශ්‍ය වෙනවා. ඒ සඳහා ද ඔහු අපුරු ක්‍රමයක් භාවිතා කරනවා. ඒ ඉහලම පෙලේ සම්බන්ධතාවක්. ඒ සම්බන්ධතාව වෙන කිසිවකුත් නොව එලිනෝර් රුසවෙල්ට්, ජනාධිපති ෆ්‍රැන්ක්ලින් රුසවෙල්ට් (Franklin Roosevelt) ගේ බිරිඳ. ඇගේ සහයෝගයද ඇතිව ඔහු මේ සැලසුම 1942 ජනවාරි 12 වෙනිදා ධවල මන්දිරයට ඉදිරිපත් කරනවා.

ධවල මන්දිරයේ දී මේ සැලසුම් කියවා බලන ජනාධිපති රුසවෙල්ට් ඒ සැලසුම සිය ලේකම්වරයා මගින් විලියම් ඩොනවන් (William “Wild Bill” Donovan) හට යවන්නේ මේ සටහනත් එක්කයි.

 “ Have a look in to this Bill, this man is not a nut case.”

මේ සටහනත් සමගින් ඇරඹෙන මේ කතාව ඇමරිකානු යුධ සැලසුම් සේවා කාර්යාලය මගින් අනුමත වෙනවා. ඉන් පසු එය එවකට එක්සත් ජනපද යුද හමුදාවේ සිටි ජෙනරාල් හෙන්රි ආර්නල්ඩ් (Gen. Henry Harley “Hap” Arnold) යටතේ ක්‍රියාත්මක වෙන්නට පටන්ගන්නවා.

එලෙස ඇරඹුණු මේ ව්‍යාපෘතිය වෙත කාර්යමණ්ඩල සහ පර්යේෂකයින් බඳවා ගන්නා අතර ඔවුන් නිව් මෙක්සිකෝ හා ටෙක්සාස් ජනපද වල වවුල් ගුහා පීරමින් සුදුසු වවුලන් වර්ග සොයනවා. 1943 මාර්තු මාසය වන විට වවුලන් ගණනාවක් නිරීක්ෂණය කර ඒ අතුරින් ඔවුන් තෝරාගන්නේ මෙක්සිකන් ෆ්‍රී ටේල් (Mexican Free Tail)නමැති වවුල් වර්ගයයි. මේ වවුලා අවුන්ස භාගයක් පමණ වන අතර අවුන්සයක බරක් දරාගෙන පියාසැලීමට සමත් වනවා.

වවුලන් රැඳවූ කුටියක්‌
මෙහිදී ඔවුන් මුහුණ දෙන ලොකුම අභියෝගය වන්නේ අවුන්සයක බරට ඉන්සින්ඩ්යරි වර්ගයේ බෝම්බයක් නිපදවා ගැනීමයි. ඒ එවකට තුබූ කුඩාම ඉන්සින්ඩ්යරි බෝම්බයත් අවුන්ස දෙකකට එහා ප්‍රමාණයේ වීමයි. මේ ගැටලුවේදී ඔවුන්ගේ පිහිටට එන්නේ සුප්‍රකට මිලිටරි නාපාම් බෝම්බයේ නිෂ්පාදකයා වන ලුවිස් ෆයිසර් (Louis Fieser). ඔහු ග්රෑම් 17  (අවුන්ස 0.6) බර නාපාම් බෝම්බයක් සහ අවුන්සයක් බර නාපාම් බෝම්බයක් මේ සඳහා ම සාදන්නේ මේ ව්‍යාපෘතිය කොතරම් වැදගත් එකක්ද යන කියාපාමින්.

එසේ සාදන ලද බෝම්බය සැත්කමක් මගින් වවුලන්ගේ පපුවට තබා සවි කරනු ලබන අතර වවුලන්ව ඉන් අනතුරුව උෂ්ණත්ව පාලනය මගින් නිදිගන්වනු ලබනවා.

බෝම්බ බැඳී වවුලෙක්.

දැන් තිබුනේ වවුලන් බෝම්බයක් ලෙස පොලවට පතිත කිරීමේ ක්‍රියාවයි. එහිදී සාමන්‍ය බෝම්බයකට වඩා වෙනස් ලෙස වවුලන් රැගෙන යාමට සහ බෝම්බය  තුල වන නිදිගැන්වූ වවුලන් හට පොලවට පතිතවීමට පෙර පියාසලා යාමට හැකි වන ලෙස බෝම්බයක් සෑදීමේ අවශ්‍යතාව මතුවූ අතර එයට පිලියමක් ලෙස විශේෂිතව සකස්කළ බෝම්බ සැලසුමක් වෛද්‍ය ලිට්ල් විසින්ම ඉදිරිපත් කළා.
එසේ සැලසුම් කල බෝම්බය තමයි ඔය පහත පින්තුරේ පෙනෙන්නේ.



මේ බෝම්බයේ තට්ටු විසි හයක එකක වවුලන් 40 බැගින් වවුලන් 1040 රැගෙන යා හැකි ලෙස නිමවා තිබෙනවා. එහි වන සිදුරු වලින් උෂ්ණත්ව පාලනය සිදු කරන අතර එය පොලවේ සිට අඩි 5000 උසක සිට අතහරින්නට සැලසුම් කර තිබෙනවා.  ඉන්පසු අඩි 1000 ක උසක දී මේ බෝම්බය ස්වයංක්‍රීයව එහි ආවරණය ඉවත් කරගෙන  පැරෂුටයක ආධාරයෙන් පොලව බලා ගමන් කරත්දී ස්වභාවික පරිසර උෂ්ණත්වය ලැබී නිද්‍රාවෙන් අවදිවන වවුලන් මුදා හැරීමට තට්ටු වෙන් වෙන් වශයෙන් දිග හැරී වවුලන්ට පියාසැරීමට වේදිකාවක් ලෙස සකස්වනවා. මේ වේදිකා එකිනෙකට රැහැන් මගින් සම්බන්ධ වෙනවා. බලන්න පහත පින්තුරය.

දිගහැරුණු තට්ටු සහිත වවුල් බෝම්බය.

මෙසේ මුදා හරින වවුලන් රැගෙන යන නාපාම් බෝම්බය කාල බෝම්බයක් ලෙස සකස් කර තිබෙන අතර මුදා හැර පැය භාගයක කාලයක් තුල දී බෝම්බ ක්‍රියාත්මක වී එකවිටම ගිනි ජාලා මැවෙන්නට පටන් ගන්නවා.

1. වවුල් බෝම්බය සකසමින්. (ජායාරුපයේ මැද සිටින්නේ වෛද්‍ය ලිට්ල් ඇඩම්ස් ය.)
2. වවුල් බෝම්බය බිම හෙලන අවස්තාවක්.
3. කාල්ස්බෑඩ් කඳවුර ගින්නේ වෙළෙමින්. 


මේ බෝම්බය විවිධ පරීක්ෂණ වලට බඳුන් කරමින් සිටියදී කාල්ස්බෑඩ් හි හමුදා අතිරේක ගුවන් කඳවුරු මුලස්ථානය මිනිත්තු කීපයක් තුලදී ගින්නෙන් වැසී යනවා. ඒ අත්වැරදීමකින් බෝම්බ සවිකරන ලද වවුලන් කිහිපදෙනෙකු පලායාම නිසා. ඒ සිද්ධිය සමගින් මදක් පසුබාන මේ ව්‍යාපෘතිය එතැනින් පසු 1943 අගෝස්තු මාසයේ දී ඇමරිකානු නාවික හමුදාව යටතට ගැනෙනවා. ඒ සමගින්ම ඔවුන් එය එක්ස් රේ  ව්‍යාපෘතිය (Project X-Ray) ලෙස නම්කරන අතර  එම වසරේම දෙසැම්බර් මාසයේ දී ව්‍යාපෘතිය ඇමරිකානු මැරීන් හමුදාව වෙත පවරනවා.

ඔවුන් මේ සමගම මේ ව්‍යාපෘතිය කැලිෆෝනියාවට ගෙන යනු ලබන අතර ඩග්වේ අත්හදා බැලීමේ මධ්‍යස්ථානයේදී ජපාන පන්නයේ ගම්මානයක ආකෘතියක් වෙත මුල් වරට මේ අවිය යොදා පහර දෙනවා. එහිදී අති සාර්ථකව ප්‍රතිඵල පෙන්වන මේ අවිය ගැන ජාතික ආරක්ෂක පර්යේෂණ කමිටුව සතු වාර්තා වල මෙසේ සඳහන් වනවා.

“It was concluded that X-Ray is an effective weapon.” “Expressed in another way, the regular bombs would give probably 167 to 400 fires per bomb load where X-Ray would give 3,625 to 4,748 fires”.

කරුණු මෙසේ වුවත් මේ ව්‍යාපෘතිය 1944 පෙබරවාරි 16 වැනිදා නාවුක අද්මිරාල් අර්නස්ට් ජේ කිංග් (Fleet Admiral Ernest J King) ගේ අණින් නැවතීම සිදුවන්නේ ඒ ව්‍යාපෘතිය 1945 මැද වනතුරුම යුද්ධය සඳහා සුදානම් කල නොහැකි බව පැවසුණු නිසාවෙනි. නමුත් ඒ වන විට ද ඇමරිකාව තමන්ගේ ජපාන සතුරා වෙත පහර දීමට දැවැන්ත අවියක් තනා අවසන්ව තිබුණු අතර එය ද මේ ව්‍යාපෘතිය උපන්ගෙයිම නවතාලන්නට එක හේතුවක් වුනා. ඒ වෙන කිසිවක් නොව න්‍යෂ්ටික බෝම්බයයි.

අවසානයේ න්‍යෂ්ටික බෝම්බය හෙළු පසු වෛද්‍ය ඇඩම්ස් මෙවැන්නක් පවසා තිබුනා.

Think of thousands of fires breaking out simultaneously over a circle of forty miles in diameter for every bomb dropped.
Japan could have been devastated, yet with small loss of life
(හිතන්න බිම හෙලන සෑම බෝම්බයකටම හැතැප්ම හතලිහක ප්‍රදේශයක් තුළ දහස්ගණන් ගිනි ජාලා එකවිටම පැනනගින හැටි. මේ තරම්ම ජීවිත විනාශ නොකරම ජපානය භීතියට පත්කරන්නට තිබුණා.)


 ලිපියේ මුලාශ්‍ර : 

අන්තර් ජාලය | විකීපීඩියා අඩවිය | හිස්ටරි චැනලය විකාශය කල වවුල් බෝම්බය ගැන වැඩසටහන.

Saturday, July 14, 2012

පැය 3 ක් සිරගත වුයෙමි.


මේකත් සත්‍ය සිදුවීමක්. වෙලා දැනට දවස් 3 යි.




ඔන්න ඉතින් ආයෙමත් නමෝ විත්තියෙන් කටාර් රටට පැය ගැහුවේ පහුගිය 11 වෙනිදා දවල් වෙලා.  ආපහු ආවට පස්සේ ඔෆිසියටත් ගිහින් එහෙම හවස් අතේ අපි නැවතිලා හිටිය විලා එකට ගිහින් කට්ටිය එක්ක පොඩි කදයක් හෙම දාල ඉඳලා මම නින්දක් ගැහුවේ කලින් දවසේ ටිකට් එක ඇවිත් බඩුත් අහුරන් එනකොටම රෑ වෙලා තිබිලා පහුවෙනිදා උදේ පාන්දර ගුවන්ගත වෙන්න එන්න තිබුණු එකේ මහන්සියත් එක්ක.


රෑ 10 විතර වෙද්දී නැගිටපු මම ආපහු කට්ටිය එක්ක කදයක් දාලා තේ එකක් බොන්න ලැහැස්ති උනා. තේ එකත් හදලා ටිකක් බොන අතරේ මොකක්දෝ මන්දා හේතුවකට "උදේ ගාගන්න හෙයා ජෙල් එකක් ගන්න බකාලෙට (කඩේට) යන්න ඕනේ" කියලා අපේ එකෙක් කිව්වා. මමත් හෙයා ක්‍රීම් එක දාලා ඇවිත් නිසා මටත් එකක් ගන්න හිතාගෙන එක පයින්ම " හරි මචන් යමු " කියලා නැගිටලා සල්ලිත් අරගෙන බාගෙට බීපු තේ එකත් තියලා කඩේට යන්න පිටත් වුනා.


අපි  ඉන්න විලා එක ඉස්සරහ ම කාපට් පාර, පාරට පස්සේ විශාල කාන්තාරයක්. කිලෝමීටර් බාගෙක විතර. ඊට‍ පස්සේ තමයි ඔය කඩවල් එහෙම තියන කොටස තියෙන්නේ. කඩවල් කරන්නේ කේරල කාරයෝ. අපි ඉන්න හරියේ තියෙන්නේ ගෙවල් විතරයි. ඒ ටිකේම කඩවල් නෑ. මොකද අජ්නබී විදියට (පිටදේශ වලින් ආපු) අය විදියට ඉන්නේ අපි විතරක් නිසා. කටාරියෝ සුද්දෝ එහෙම කඩේ යන්නේ නෑ නේ අපි වගේ.


ඉතින් කඩේ යන්න පිටත් වෙලා ටිකක් දුර කාන්තාරේ දිගේ යද්දී  මට මතක්වුනා "ඈ.. වීසා කොපිය ගෙනාවේ නෑ නේද" කියලා. ඒ මතක් වෙලා මම මගේ යාලුවට කිව්වා "මචෝ, පොලිසියෙන් නිකම් හරි ආවා නම් සොරි තමා, වීසා කොපිය ගෙනත් නෑ බං "කියලා.  මේ රටේ නීතියේ හැටියට වීසා කොපිය හරි පතාකා එක හරි නැතුව පාරේ හිටගෙන හරි ඉන්නවා කියන්නේ කොයි මොහොතේ හරි පොලිසියෙන්ම ටොපි ලැබෙන වැඩක්. නීතිය දැනගෙන උනත් ඒ වෙලාවේ නිදිමතේ ම ඉඳල මමත් පුරුද්දට වගේ පර්ස් ඒකත් අරගෙන ඇවිත් මොකද ඉස්සර පතාකා එක තියෙන්නේ පර්ස් එක ඇතුලේ නේ.


මේ ටික කියලා ඉවර කරගන්න හම්බවුනේ නෑ එකපාරම "සලාම් අලෙයිකුම්" කියලා වාහනයක් නවත්තලා සලාම් දුන්නා. "හුටා!!!" ඒ අල්ෆසා පොලිසියෙන්. අල්ෆසා කියන්නේ කටාර් වල තියන බේරෙන්න අමාරුම පොලිසියක්. මේ නමේ තේරුම බය කරන්නෝ කියන එක. (The Scaries). ජීප් එකේම ඉඳගෙන පොලිස්කාරයෝ දෙන්නෙක් අපි දෙන්නාගෙන් ෆී පතාකා? කියලා ඇහුවා. ඒ කියන්නේ පතාකා තියනවා ද කියලා. මම කිව්වා මම බිස්නස් වීසා වලින් අද ආවේ, වීසා කොපිය විලා එකේ. ගිහින් ගෙනත් දෙන්නම් කියලා. (මේ විලා එකට පාර පනින දුර) මොන, එකපාරම වාහනෙන් බැහැපු පොලිස්කාරයෙක් අපි දෙන්නව වාහනේට දමාගත්තා. දමාගෙන දැන් ඉතින් යනවා. ඒ යන අතරේ අපි කිව්වා උන්ට කතාව. උන් අහන්නෙම නැතුව. ජීප් එකේ තව එකෙක් ඉන්නවා. ඒත් අයිඩී නැතුව ඉඳල.


මෙහෙම යනගමන් ජීප් එකට තව 3 දෙනෙක් නංගා ගත්තා. ඒත් අයි ඩී කාඩ් නැතුව ඉඳලා. ඒ අතරට කේරල ජාතිකයින් දෙදෙනෙක්, නේපාල ජාතිකයින් දෙදෙනෙක් ඇතුලත් උනා. පස්සේ මේ ජීප් එක හයාත් ප්ලාසා කියන ෂොපින් ක්ම්ප්ලෙක්ස් එක ලඟට ගිහින් නතර කළා. ඊට පස්සේ තවත් ජීප් එකක් ගෙන්නාගෙන අපි 6 දෙනා තුන්දෙනා බැගින් වෙන් කරලා පොලිසියට අරගෙන ගියා. පොලිසියේදී අපිව ටිකක් වෙලා එළියෙන් තියාගෙන හිටියා. ඔය අතරේ අපෙන් ප්‍රශ්න කළා ඇයි මේ අරගෙන ආවේ සහ හැඳුනුම්පත් කොහෙද කියලා. ඔතනදි මම ඒ පොලිස් නිලධාරියාට පැහැදිලි කළා මම ආවේ බිස්නස් වීසා වලින් බවත් ඇවිත් තවමත් පැය විසිහතරක් නැති බවත්. ඔහු මාව පසෙකට කැඳවා මගේ පාස්පෝට් අංකය ඔස්සේ පරික්ෂා කර මාව නිදොස් කර නිදහස් කල අතර මාව වෙනම රඳවා තිබ්බා. ඒත් ටිකකින් අපිව අත්අඩංගුවට ගත්තු නිලධාරියා ඇවිත් අපිව රිමාන්ඩ් කළා. වෙනම රඳවා හිටිය මමත් ඒ අතරටම ගෙනියන්න ඔහු කටයුතු කළා. දුරකථන ඇමතුමක් ගන්න ඉල්ලුවත් අපිට ඒ අවස්තාව ලබාදෙන්නත් ඔවුන් අකමැති උනා. කොහොම හරි අතේ මොබයිල් එකවත් නැතුව අපි දැන් හිරගත වෙලා.


හිර කූඩුවේ දී අපි නේපාලියා ගේ මොබයිල් එක ඉල්ලුවත් ඌ ඒක දෙන්න බෑ කිව්වා. ඒත් එතන කුඩු කේස් එකකට ගෙනාව ඉන්දියන් කාරයෙක් උගේ මොබයිල් එක දුන්නේ දෙවියෙක් වගේ. මොකද අපි අත්අඩංගුවට ගත්තු බව කවුරුත් දන්නේ නෑ. එතැනින් අපේ ආයතනයට කතා කරලා අපේ වීසා සහ පතාකා ගෙන්වා ගත්තා. එතනදිත් අපිට පැය 3 රැඳී ඉන්න උනේ පොලිසිය දුර නිසා නෙවෙයි. පොලිසිය අලුතෙන් ම හදා  විවෘත කර තුබූ නිසා ඒ ගැන කිසිවෙක් දැනගෙන නොසිටීම තමයි ප්‍රශ්නය වෙලා තිබුනේ. ඒත් තත්වය නරකම අතට යන්නට තිබුනේ පාන්දර 3 වෙනකොට කිසි කෙනෙක් අපිව බේරාගන්න ආවේ නැති නම් ඔවුන් අපිව හිරගෙදරට මාරු කර දින කීපයකින් නඩු ඇසීමට යවන්නට සුදානම් වූ නිසයි.


නොදන්නා විදෙස් රටක මේවගේ දෙයක් උනාම මොකක්ද වෙන්නේ කියලා කියන්නවත් නොදන්නා කෙනෙක්ට මොනතරම් පීඩනයක් ඇති වෙයිද? රටට පයගපු මුල්ම දවස උනා නම්?  ඔන්න අරාබියේ නීතිය. පහුගිය දින වල හඬ නැගුවා සවුදියේ කෙනෙකු බුදුන් වැන්දාට දඬුවම් කළා කියා. ඒත් මේ තමයි ඒ රටවල තත්වය. සල්ලි හොයන්න එන අය මේ ගැන දැනුවත් වී එනවා නම් ගොඩක් කරදර අඩු කරගන්න පුළුවනි. ඒ වගේම මතක තබාගන්න. ඔබ කටාරයට පය තැබූ මොහොතේ සිටම ඔබේ අනන්‍යතාව සහතික කරන්න පුළුවන් ලියවිල්ලක් රැගෙන යන්න. ඒ එක්කම ඔබේ වීසා හෝ හැඳුනුම්පත (කටාර් රාජ්‍යයෙන් නිකුත් කරන) ඔබ සතුව නැතිනම් පළමුව වහාම ඔබේ අනුග්‍රාහක ආයතනය දැනුවත් කරන්න.


මුලින් දැනුවත් වී පසුව හඬ නගමු.




බ්ලොග් සතිය වෙනුවෙන් ලියන ලද්දකි.
syndi.buzzradio.lk

Monday, July 9, 2012

දෙවැනි ලෝක යුද්ධය - හිට්ලර්ගේ පරාජය සහ ඊට හේතු.


දෙවැනි ලෝක යුද්ධය තුල වූ ඉතිහාසයේ සැඟවුණු තැන් හා ඉතිහාසයේ හැරවුම් ලක්ෂ පසුබිම් කරගෙන ලියවෙන ලිපි මාලාවක තෙවැන්නයි මේ. ජර්මානු අක්ෂයේ වූ සිදුවීම් වල සැඟවුණු කතා බහ එක්ක කලින් ලිපි වලින් අපි හිට්ලර්ගේ මරණය , ඔහු පසුපසින් සිටි අදිසි හස්තයන් වගේම ජර්මානුවන් අත තිබුණු එහෙත් නිසි ඵල නෙලාගන්නට නොහැකි වූ ආයුධ ගැන එහෙම කතා කළා. මේ තියෙන්නේ ඒ ගැන කතා කල ලිපි පෙළ.


1946 අගෝස්තු මාසේ 6 වැනිදා. දෙවැනි ලෝක යුද්ධය යුරෝපා මහාද්වීපයේ දී නිමා වී මාස කීපයකට පසු ඇමරිකානුවන් ඔවුන්ගේ රහස්‍ය අවිය ජපානයේ හිරෝෂිමා ආසන්නයේ දී ක්‍රියාත්මක කරනවා. ලෝකය මුල්ම වරට (දන්නා ඉතිහාසය තුල) න්‍යෂ්ටික අවියක සැබෑ ස්වරුපය මෙහිදී දකින්නේ ඇමරිකාව නොනිල ලෝක බලවතා කරමින්.

ඇත්තටම ඇමරිකාවද මේ න්‍යෂ්ටික ආයුධ මුලින්ම දෙවැනි ලෝක යුද්දේ පාවිච්චි කලේ? ඒ ප්‍රශ්නයට උත්තරේ "ඔව්" උනත් ඇමරිකානුවන්ට පෙර සිටම ජර්මානුවන් මේ ගැන උනන්දු වුනා. ඔබ දන්නවාද හිට්ලර් සතුවත් න්‍යෂ්ටික වැඩපිළිවලක් තිබු වග? ඔව්. නට්සීන් සතුව තිබුණු සැලසුම් වලට අනුව ඔවුන් ඒ අවිය 1946 අගෝස්තු මාසයේ දී පමණ ක්‍රියාකාරී තත්වයට ගන්න බලාපොරොත්තු වුනා. ඒ බලාපොරොත්තුව ඒ ආකාරයෙන්ම සඵල වුවා නම් සහ ඔවුන්ගේ නිෂ්පාදන ක්‍රියාවලිය නිසි ලෙස තිබුනා නම් බොහෝ දුරට ඔවුන් අපි මින් පෙර ලිපියකින් කතා කල හෝර්ටන් වර්ගයේම  ජෙට් එන්ජින් හයකින් යුත් යානාවකින් (Horten H.XVIII) හෝ ME 264 යානාවකින් (Messerschmitt Me 264) මේ න්‍යෂ්ටික් බෝම්බය ඇමරිකාවට හෙලන්න ඉඩක් තිබුනා. ඒ නිව්යෝර්ක් නගරයට.

Messerschmitt Me 264 - Amerika Bomber යානාව


මේ කාරණා එක්කම එහෙනම් එන්න පිවිසෙන්න ඉතිහාසයේ වෙනස්වූ තැන් සොයා යන්න..

Amerika Bomber ව්‍යාපෘතිය හා ජර්මන් පරමාණුක ශක්ති ව්‍යාපෘතිය.

හිට්ලර් හට ඇමරිකාව සමගින් යුද්ධයේ මුල සිටම වුයේ පැහැදිලිවම පටලැවිල්ලක්. ඊට හේතුව වුයේ ඇමරිකාව යුද්ධයට සාභාගී වීම ම නොව ( ඇමරිකාව යුද්ධයට නිල ලෙසින්ම සම්බන්ධ වන්නේ 1941 දෙසැම්බර් මස 8 වැනි දිනය පර්ල් වරායේ ප්‍රහාරයට පසුයි.) බ්‍රිතාන්‍ය වෙත යුධ සැපයුම් ලබා දීම නිසා ඇතිවන සංග්‍රාම උපක්‍රමයක් ලෙස ඇමරිකාව අඩපණ කිරීමේ අවශ්‍යතාවයයි. මේ නිසා ඇමරිකාවට පහර දීමට හිට්ලර් 1938 සිටම පිඹුරුපත් සකසනවා. ඒ අනුව බිහිවූ ව්‍යාපෘතියක් වන්නේ මේ Amerika Bomber ව්‍යාපෘතියයි, මේ යටතේ ඇමරිකාවට පහර දීමට අවි සැලසුම් සහ ඒ අවි දියත් කිරීමට අවශ්‍ය සැලසුම් සකස් කරනවා. මේ සලසුම් වලදී ඔවුන්ට අවශ්‍ය වන්නේ දිගු දුරක් යා හැකි බෝම්බ හෙලන යානාවක්. ඒ සමගාමිව තමයි නට්සින් සිය න්‍යෂ්ටික ව්‍යාපෘතිය ආරම්භ කරන්නේ. ඒ මේ යානා ඔස්සේ ගෙනගොස් ඇමරිකාව වෙත ප්‍රහාරයක් එල්ල කිරීම සඳහා යි.
 
ඉංග්‍රීසි බසින් යුරේනියම් සංගමය (Ureniam Club) ලෙස හඳුන්වන ලද ජර්මන් භාෂාවෙන් Uranprojekt ලෙසත් හඳුන්වන  1939 දී ආරම්භ කරන ලද මේ ව්‍යාපෘතිය බොහෝ කොටම න්‍යෂ්ටික ශක්ති උත්පාදනය උපදවන්නට කරන ව්‍යාපෘතියක් සේ මුලින්ම පෙනුනක් වුවත් එහි අභයන්තර අරමුණ වුයේ න්‍යෂ්ටික ශක්තිය යුද්ධයට් අවැසි ලෙස භාවිතා කරන ක්‍රමවේදයන් සොයා ගැනීමයි. මේ ව්‍යාපෘතිය 1946 වනතුරු එනම් යුද්ධය අවසාන වන තුරු තිබුණු අතර ඔවුන් යුරේනියම් බලගැන්වීම සිදු කරමින් පසු වුවා. එහෙත් විද්‍යාඥයින් ගේ හිඟයත් ඔවුන් වෙනත් යුධ කටයුතු වල දීමත් නිසා මේ ව්‍යාපෘතිය සිදු නොවුන බවට පිළිගත් මතය වුවත් මා නම් දකින්නේ ඊට වෙනස්ම මතයක්. ඒ ජර්මානු පර්යේෂණ ව්‍යුහය සහ කාර්මික ව්‍යුහය වෙනවෙනම තිබීම නිසා අන්තර් සන්නිවේදන කටයුතු වලදී වන පසුබෑම සහ එකිනෙක ව්‍යුහයන් කෙරේ වන ආකල්පමය වෙනස (උදා: විද්‍යාඥයින් කාර්මික කටයුතු කිරීමට නොපෙළඹීම නිසා සුළු කොටසක් වුවත් කාර්මිකයින් විසින්ම සිද්ධ කලයුතු වීම සහ එසේ කරන සුළු දේ වුව විද්‍යාඥයින්ට දැනුම ලබා දීමට කාර්මිකයින් අකමැති වීම) වැනි සංසිද්ධීන් නිසා ප්‍රමාද වූ බවයි. 


පිස්ටන් එන්ජින් ගුවන් යානා වල අග්‍ර ඵලය ලෙස මේ යානය හඳුන්වා දුන්නොත් මම හිතන්නේ ඒක වැරදි නැතිව ඇති. ලෝක යුද්ධයේ යෙදුනු මිත්‍ර පාර්ශවය සතු වූ මොස්කිටෝ යානා වලට වඩා වේගවත් එමෙන්ම සියලු මිත්‍ර පාර්ශවික යානා අභිබවන වේගයකින් පියාසර කල හැකි පිස්ටන් එන්ජින් සහිත මේ යානාවට තියෙන්නේ අපුරු පෙනුමක්. එන්ජින් දෙකකින් යුතුව නිමවා තිබෙන මේ යානාව එක එන්ජිමක් මගින් ඉදිරියට ඇදීමටත් අනිකෙන් යානය තල්ලු කිරීමටත් කියන මුලධර්ම දෙක මගින් ක්‍රියාත්මක වුනා. 

Donner Do 335 ගුවන් යානාවක්.

යුද්ධයේ අවසාන භාගයේ දී එලි දුටු මේ යානය සිය වේගය නිසාවෙන්ම යුද්ධයේදී තීරණාත්මක සාධකයක් වන්නට තිබූවක්. එහෙත් මිත්‍ර පාර්ශවික බෝම්බ හෙලීම නිසා කර්මාන්ත ශාලා අහිමි වීම, අමුද්‍රව්‍ය ප්‍රවාහනය ඇනහිටීම වගේ සාධක මතින් නිපදවාගත හැකිවූ යානා සංඛ්‍යාව 37 සේ සටහන් වුනා.



මේ තමයි යුගයේ හොඳම ගිනි අවි මොඩලය විදියට මම තෝරන අවිය. Maschinenpistole 44/ Sturmgewehr 44 නමින් හඳුන්වපු මේ මොඩලය තමයි පහත දැක්වෙන්නේ.
STG 44 ගිනි අවියක්.


දැකල පුරුදුයි නේද? ඔව් මේ අපි නිතර දකිනා T56 (Type 56) නමැති චීන ගිනි අවියේ මුත්තා. රුසියානුවන් මේ STG44 (මේ අවියේ නම අග ඇති අංකය නිෂ්පාදිත වසර පිළිබිඹු කරනවා) නම් වූ ගිනි අවිය දැක ඒ අනුසාරයෙන් නිපදවූ AK47හෙවත් ක්ලිෂ්නිකොව් තුවක්කුව තමයි ඒ T56 මුල් පුරුක වන්නේ.

AK 47 ගිනි අවියක්.

මේ ගිනි අවිය ඉතාම කාර්යක්ෂම ප්‍රහාරක අවියක් වුනා වගේම ඒ වන විට තිබුණු MP 40 ගිනි අවියේ කාර්යක්‍ෂම බවත් රයිෆලයක මෙන්වූ ඈතින් ඇති ඉලක්කයක් කරා වෙඩි තැබීමට වන හැකියාවත් එකසේ කැටි කරගෙන තිබුණා. ඒත් මේ අවියට අකමැති වූ ඉහලම පෙලේ ජ්ර්මානුවෙක් හිටියා. ඒ වෙන කවුරුවත් නෙවෙයි ඇඩොල්ෆ් හිට්ලර්. ඔහු මේ අවියේ ස්වරුපයට කැමැත්තක් දැක්වුයේ නෑ. ඔහුගේ අවසාන තීරණය වුනේ මේ අවිය ඉවත් කරන්නයි. ඔහු විසින් දෙවරක්ම මේ අවියේ නිෂ්පාදනය නතර කලත් හිට්ලර් ගේ ජෙනරාල් වරුන් විසින්  මුලින් Sturmgewehr 43/44 ලෙස හැඳින්වූ මේ අවිය 1943 දී හා 1944 දී යුධ පෙරමුණ වෙත නිකුත් කරනවා. ඒ Maschinenpistole 43/44 නාමයෙන් (එනම් යාන්ත්‍රික පිස්තෝලයක් ලෙසින් අර්ථ දක්වමින්.) 1943 දී මේ අවි යොදාගෙන සටන් වැදුණු භට පිරිස් වල සාර්ථකත්වය නිසාම හිට්ලර් 1944 දී සිය තීරණය වෙනස් කරමින් අවිය අනුමත කරනවා.


දෙවැනි යුද්ධයේදී මම නම් පුද්ගලිකව දෙවැනි ලෝක යුද්ධ භුමියේ දකින හොඳම යුධ ටැංකිය වන්නේ මේ යුධ ටැංකියයි. එකල මේ ටැංකියේ නම සඳහන් කල විටදී පවා ප්‍රතිවාදීන් බිය වුයේ එය සතුවූ ප්‍රහාරක බලය සහ සන්නාහය නිසයි. 

Tiger I ටැංකියක් (ඇන්ටි මැග්නටික් ආලේපය සමගින්.)
 
1941 දී රුසියානු T34 ටැංකි වලට මුහුණ දීමට සාදන ලද මේ ටැංකියේ සැලසුම නම් 1937 දක්වා දිව යන්නක්. එසේම මිලිමීටර් 88 ගුවන් යානා නාශක තුවක්කුව (මුලින්ම මිලිමීටර් 88 තුවක්කු යෙදෙව්වේ ගුවන් යානා බිම දැමීමට වුවද අර්වින් රොමෙල් විසින් කාන්තාර සටන් වලදී මේ මි.මි. 88 තුවක්කුව භූමියට සමාන්තරව හරවා  ප්‍රහාර එල්ල කරන්න යොදා ගෙන විශාල සාර්ථකත්වයක් ලැබුවා.)  ප්‍රධාන අවිය කොටගෙන නිපදවූ මේ යුධ ටැංකියේ සුවිශේෂී භාවය වූයේ එය තනිවම යුධපිටියට යෙදවීමට හැකි වීමයි. එලෙස සාමාන්‍යයෙන් තනි ටැංකි යුධ පිටියේ භාවිතා නොකරන්නේ ඒවායේ ආරක්ෂාව ප්‍රධාන කරුණු කීපයක් නිසයි. නමුත් මේ ටැංකිය සතු වූ විශේෂිත හැකියාව ඒ තත්වයෙන් මේ ටැංකිය මුදවනු ලැබුවා.

ඉතා ඝනකම් ලෝහ තහඩු වලින් සාදන ලද ටැංකියක් වූ මෙහි ඉදිරිපස කොටසේ ලෝහ ඝනකම මිලිමීටර් 120 – 80 දක්වා වූ අතර දෙපස මිලිමීටර් 80 දක්වා ලෝහ ඝනත්වයක් තිබුනා. මේ ලෝහමය යුධ සන්නාහය ඇතැම් අවස්ථා වලදී තව දුරටත් ශක්තිමත් කරනු ලැබූයේ ඒ වටා යෙදු අතිරේක ආවරණ මගින්. ඒ ආවරණ මිලිමීටර් 60 දක්වා ඝනකම වූවා. එමෙන්ම මැෂින් තුවක්කු දෙකකින් සන්නද්ධ මේ රථයට ස්වයං ආරක්ෂාව සලස්වා ගැනීමට ද හැකිවුණා.

තනි ටැංකියක් සටනට පිවිසුන ද මේ ටැංකියේ ඇති විශිෂ්ඨ බව සටහන් කරන සාධක ද ඉතිහාසය පුරාවටම දකින්න ලැබුනා ඒ සඳහා හොඳම උදාහරණය වන්නේ දක්ෂතම ටැංකි කොමදොරුවකු වූ මයිකල් විට්මාන් (Michael Wittmann) 1944 ජුනි 13 වෙනි දින දී විලාස් බොකාජ් සටනේ දී  (Battle of Villers-Bocage) තනි ටැංකියක් යොදාගෙන බ්‍රිතාන්‍ය ක්‍රොම්වෙල් ටැංකි ඇතුළු වාහන 24 කට ආසන්න සංඛ්‍යාවක් විනාශ කිරීමයි.

මෙවන් තත්වයක් යටතේ ඒ වන විට මිත්‍ර පාර්ශවයේ (රුසියානු හමුදා හැර) භාවිතා කල ෂර්මන් යුධ ටැංකි වලට ඉතාම දරුණු ප්‍රතිවාදියෙක් එක්වුණා. යුද්ධයේදී එක් ටයිගර් ටැංකියකට පහර දී අඩපණ කිරීමට අඩුම ගණනේ ෂර්මන් ටැංකි 5 ක ප්‍රමාණයක් හෝ ඇවසි වුනා. ඒත් එය සාර්ථක වූයේ ඉතා අඩු ප්‍රමාණ වලින්. ඒ ටයිගර් ටැංකියේ ශක්තිමත් යුධ සන්නාහ වලට අමතරින් වූ මිලිමීටර් 88 තුවක්කුවේ ප්‍රහාරක ප්‍රදේශය විශාල වීම (කිලෝමීටර් 1.2 සිට කිලෝමීටර් 4 දක්වා ප්‍රමාණයකට පහර දීමට හැකි වීම) නිසා මෙන්ම එහිදී භාවිතා කල උණ්ඩය ජර්මන් ටැංකි හා සංසන්දනය කරන විට ඉතා තුනී යුධ සන්නාහ තිබු ෂර්මන් ටැංකි වලට විශාල අලාභ ගෙනදීම නිසා එක පහරකින් වුව විනාශ කල හැකි වීම නිසයි.

එනමුත් යුද්ධයේදී මේ ටැංකි නිපදවාගන්නට හැකි වූයේ 1347 -1350 අතර ප්‍රමාණයක් වීමත් (ඉහල නිෂ්පාදන පිරිවැය නිසාත් සම්පත් අවම වීම නිසාත්) ප්‍රවාහනයේ වූ දුෂ්කරතාවනුත් වගේම ඉන්ධන හිඟය මත අවසාන කාලයේ අතහරින ලද යුධ ටැංකිත් ජ්ර්මානුවන්ගේ විශිෂ්ඨ නිර්මාණයක් ඵල රහිත කළා. එසේම මේ ටැංකි වල නඩත්තුව ද වියදම් අධික කටයුත්තක් වූවා.

එහෙනම් අපි බලමු මෙතෙක් ආ මග දිගේ අපිට මතු වූ පැනය ගැන, “ඉතිං මේ වගේ තාක්ෂණයක් තිබුණ ජර්මනිය යුද්ධයෙන් පරාජය වුයේ ඇයි”

නාවික ශක්තියේ වූ වෙනස්කම් 

ජර්මනිය සංග්‍රාම උපක්‍රමිකව අත්ලාන්තික් සාගරයේ බලය තහවුරු කරගැනීමට මානා බැලුවේ 1930 දශකයේ අග භාගයේ සිටමයි. එයින් ඔවුන්ට එංගලන්තය සහ යුරෝපයේ පාලනය පහසුවෙන් ගෙනයාමට හැකිවෙතැයි ඔවුන් සිතුවා. මේ නිසා ඔවුන්ට අත්ලාන්තික් සයුරේ නාවික ශක්තිය ප්‍රධානකොටම අවැසි වුවා. එහිදී හිට්ලර්ගේ නාවික හමුදා ප්‍රධානින් හිට්ලර් හට යෝජනා කලේ විශාල නැව් තැනිය යුතු බවයි. එහෙත් හිට්ලර් ගේ යු බෝට් අංගන ප්‍රධානියා වූ Karl Dönitz කල ඉල්ලීම වුයේ යු බෝට් 300 ක බලඝනයකින් ඔහුව ශක්තිමත් කරන ලෙසයි. 

1939 දී යුද්ධය ඇවිලෙද්දී ඔහු සතුවූ යුබෝට්‌ ගණන 79 පමණයි. එයිනුත් 57 කෙටිදුර සහ පුහුණු සබ්මැරීන වූ අතර එයින් වෙරළාසන්න ප්‍රහාර පමණක් එල්ලකළ හැකි වුවා. ඉතින් යුද්ධය ආරම්භයේදීම සතුරා අඩපණ කිරීමට ඔහුට අසීරු වුනත් ඔහු තමන් සතුවූ යුබෝට්‌ උපයෝගී කරගෙන කණ්ඩායම් ලෙස (Wolfpack) පහර දී විශාල වෙළඳ නැව් ප්‍රමාණයක් මුහුදුබත් කලේ සෑහෙන සාර්ථකත්වයක් පෙන්වමින්. 

කෙසේ වුවද මේ මතභේදාත්මක සැලසුම යුධ වියදම් අතින් ගත්තද වාසිසහගත එකක් වූයේ එක් නැවකට යන වියදමෙන් යුබෝට්‌ 4 පමණ සාදා ගතහැකි වූ නිසයි. එහෙත් ඉහල නිලධාරින් වෙතින් සැලසුමට නිසි අවධානයක් යොමු නොවීම නිසා යුද්ධයේ මුල්ම කාලයේ විශාල ලෙස ප්‍රතිවාදීන් මර්ධනය කිරීමට ජර්මනියට නොහැකි වුවා. යුද්ධයේ මැද කොටසේදී එනම් 1943 පමණ ජර්මනිය සතුව යු බෝට් සබ්මැරීන 400 පමණ තිබුණත්, අත්ලාන්තික් සාගරයේ දරුණු සටන් ඇවිලී ගියත්, ඒ සටන් වලදී ඇමරිකානු සහ බ්‍රිතාන්‍ය ඩිස්ට්‍රොයර් යාත්‍රා මගින් වන ප්‍රති ප්‍රහාර නිසා මෙන්ම යුද්ධයේ අවසාන කොටසේ එනිග්මා කේත සතුරන් අතට පත්වීම නිසා ජර්මනිය විශාල පරාජයන් ලැබුවා.

බ්‍රිතාන්‍ය සමඟින් ඇතිවූ ගැටුම.

ජර්මානුවන්ට බ්‍රිතාන්‍ය හමුදාව මුල්වරට මුණගැසෙන්නේ 1940 දී ප්‍රංශ ආක්‍රමණය කරන විටදීයි. එහිදී 338,000 පමණ වන මිත්‍ර පාර්ශවයේ  සෙබළුන් සංඛ්‍යාවක් 1940 මැයි මස දී ප්‍රංශයේ ඩන්ක්‍රීක් හිදී සිදුවූ සටනේ දී ජර්මානුවන් වෙතින් පලා යනවා. එතැන බ්‍රිතාන්‍ය හමුදාවේ 215,000 වූ සෙබල පිරිසකට සහ 123000 වූ ප්‍රංශ සෙබල පිරිසකට අයත් සොල්දාදුවන් සිටින අතර එහි වන සංග්‍රාමික වටිනාකම ඉතා ඉහලයි. ඒත් හිට්ලර් ඔවුන් හට නිරුපද්‍රිතව බ්‍රිතාන්‍ය නැව් 11 මගින් පලා යාමට ඉඩ හරිනවා. ඒ ඔහුගේ එවකට සිටි ඉහලම උපදේශකයෙක් වූ හර්මන් ගෝරිං ගේ උපදෙස් මත. හිට්ලර් සිය සේනාංක සහ භට පිරිස් කොටුවී සිටි මිත්‍ර පාර්ශවික හමුදා වෙතින් ඉවත් කිරීම යුද්ධයේ එක හැරවුමක් සටහන් කළා. එසේ කරන ලද්දේ ඩන්ක්‍රීක් හි පොළව සන්නද්ධ රථ සඳහා උචින නොවන බව ප්‍රකාශ කරමින්.

හර්මන් ගෝරිං හට උවමනා වූයේ ජර්මානු Luftwaffe ගුවන් හමුදාව මගින් මේ කාර්යය ඉටු කරගැනීමට වුවත් එය කල නොහැකි වනවා. නමුත් එහිදී සන්නද්ධ රථ, යුබෝට්,‌ නැව් සහ ගොඩබිමින් සටන් වදින භට පිරිස් යොදවා මේ පිරිස කොටු කර ගත්තා නම් එයින් බ්‍රිතාන්‍ය යුධ ශක්තිය අඩපණ වනවා පමණක් නොව ඔවුනගේ එඩි බල ද බිඳී යාහැකිව තිබුනා. මීට‍ අමතරව තවත් 220,000 වූ මිත්‍ර පාර්ශවික සෙබල පිරිසක් ප්‍රංශ වරායන් හි සිට ද බ්‍රිතාන්‍ය විසින් නිදහස් කරගන්නවා. එයින් සිදුවන්නේ බ්‍රිතාන්‍ය යුධ ශක්තියට එකවර පහරක් එල්ල කර හානි කිරීමට වූ අවස්තාව නැති වීමයි.

බ්‍රිතාන්‍ය සතුව 1940 අප්‍රේල් අග වනවිට සිටියේ 394,615 ක පුහුණු භට පිරිසක් පමණයි. ඔවුන් සතු වූ Home Guard නම් ඒකකයේ නුපුහුණු ස්වෙච්ජා සෙබළුන් 250,000 ට අමතරින් සිටි ප්‍රමාණය තමයි ඒ. ඉතින් එවන් වූ සංඛ්‍යා ඇතිව තිබුණු විට ඔබට තේරෙනවා නේද තත්වයේ බරපතල කම?

ඒ වගේම බ්‍රිතාන්‍ය සතු වූ වෙරළබඩ රේඩාර් පද්ධතියට අභියෝග කිරීමට‍ ජර්මානු ගුවන් හමුදාව වූ Luftwaffe අපොහොසත් වීමත් ජර්මානු පරාජයට මුල්වෙන තවත් හේතුවක් වනවා. ඒ නිසා  එවකට පැවති තත්වය යටතේ එංගලන්තයට සුවසේ සිය කර්තව්‍යය කරගෙන යාමට හැකි වීමත් V2 රොකට් මගින් එල්ලකළ බලපෑම ඉතා කුඩා වීමත් නිසා බ්‍රිතාන්‍යට සිය යුධ නාවික සහ ගුවන් හමුදා ශක්තිමත් කල හැකි වනවා. ජර්මානුවන් පීනමුන්ඩේ හි සිට v2 රොකට් ගැන උනන්දු වෙමින් සිටීම අවසානයේ ඉතා කුඩා යානා සංඛ්‍යාවක් තිබු බ්‍රිතාන්‍ය ගුවන් හමුදාවට ශක්තිමත් වීමට ඉඩක් වනවා වගේම බ්‍රිතාන්‍යයේ සිට ආක්‍රමණ මෙහෙයවීමට ද හැකියාවක් ලැබෙනවා.

1942 සෝවියට් ආක්‍රමණය.

ඔපරේෂන් බාබරෝසා නමින් එලි දකින ජර්මානුවන් ගේ මේ සෝවියට් ආක්‍රමණය එතෙක් මෙතෙක් හමුදාවක් සිදු කල විශාලතම ආක්‍රමණය සේ සටහන් වෙනවා. ඉතාම අමනෝඥ වූ ක්‍රියාවලියක් බවට පත්වන මේ මෙහෙයුම් එසේ වන්නේ කාරණා කීපයකිනි. එනම්

1.      රුසියානු ජනතා සහය නොලැබීම නිසා ප්‍රතිරෝධයක් ඇති වීම
2.  ජපාන හමුදා මගින් රුසියාවේ නැගෙනහිර කෙළවර ආක්‍රමණය කරවා යුධපිටිය තුනී කරගත නොහැකි වීම
3.      නිසි ඉලක්කගත සැලසුමක් නොවීම

යන කාරණා නිසා. අපි ඒවා පිළිවලින් ගෙන විග්‍රහ කර බලමු,

  •  රුසියානු ජනතා සහය නොලැබීම
ජෝසෆ් ස්ටාලින් ගේ යකඩ සපත්තුවට මිරිකී සිටි රුසියානුවන්ට හිට්ලර්ගේ ආක්‍රමණ සිසිලස ගෙන දීමක් වූයේ ඉතාමත් කෙටි දින ගණනකට පමණයි. ඔවුන් හිට්ලර් හට කොන්දේසි විරහිතව සහාය දුන්නත් ඉතා කෙටි කලක දී වටහා ගන්නේ හිට්ලර් යනු ද ස්ටාලින් තරම්ම උමතු ආඥාදායකයෙක් බවයි. එතැනදී ඔවුන් සිය ජාතිකාභිමානය පෙරදැරි කරගෙන රුසියානු රතු හමුදාවේ සටන් වැදීමට එක්වනවා. ඇත්තෙන්ම හිට්ලර් ඔහුගේ මර්ධනකාරී ක්‍රියාවලිය යුද්ධයේ දිනුම තෙක් පසු කළානම් ඔහුට ඉතා විශිෂ්ඨ ජයක් ලැබෙන්නට ඉඩ තිබුණා. එහෙත් රුසියානු ජාතින් බලාපොරොත්තු නොවූ මර්ධනය ඔවුන් ජර්මානුවන් සතුරන් කරගන්නා තෙක්ම පැවතුනා.
  • ජපාන හමුදා මගින් නැගෙනහිර ආක්‍රමණය කරවීම.
එකවර යුධ පෙරමුණු දෙකක් සඳහා රුසියාව යොමු කිරීම මගින් නට්සීන් හට තමන්ට එල්ල වන පීඩනය අවම කරගැනීමට හැකියාවක් තිබුණා. එමෙන්ම රුසියාවේ පුහුණු සෙබළුන් සහ අතිරේක භට පිරිස් අවම කිරීමටද ඔවුන් මහාද්වීපය පුරාම කුඩා කුඩා යුධ පෙරමුණු වල තුනී වන ලෙස පැතිරවීම සිදු කිරීමටත් එයි රුසියානුවන් පීඩනයට පත් කිරීමටත් ඔවුන්ට එයින් හැකියාවක් තිබුණා. එහෙත් ඒ සම්බන්ධව නිසි උත්සාහයක් නොගැනීම නිසා මේ කාර්යය වඩා අපහසු තත්වයට පත්වුයේ පසුකාලිනවයි. ජපානය නොසිතු ඉලක්කයක් ලෙස පර්ල් වරායට පහර දීමත් සමගින් යුද්ධයට ඇමරිකාව සම්බන්ධ වීමත් මේ හරහා සිද්ධ වුනා.
  •  ඉලක්ක ගත නිසි සැලසුමක් නොවීම.
නිසි ලෙස ශීත කාලයට සුදානම් නොවූ භට හා උපාංග වලින් සමන්විත හමුදාවක් රුසියාවේ ආක්‍රමණයට යෙදවීමත් ඔවුන් හට නිසි ඉලක්කයක් ලබා නොදීමත් නිසා හිට්ලර් හට ජීවිත හානි පමණක් නොව භුමියෙන්ද අවසානයේ තම ලෙයින් ද [?] වන්දි ගෙවීමට සිද්ධ වූයේ රුසියානු ප්‍රතිප්‍රහාර දරුණු බැවිනි.

ඇත්තෙන්ම එහි වුයේ ප්‍රති ප්‍රහාර වල දරුණු බවට වඩා රුසියානු ආක්ටික් ශීත කාලය සඳහා ජර්මානු භට පිරිස් සහ උපාංග සුදානම් නොවීම නිසා සැපයුම් ඇනහිටීම/ ප්‍රමාද වීම, ඉන්ධන සහ උපකරණ ශීතලේ දී මිදීමට ලක්වීම නිසා අඩපන වීම වැනි ප්‍රායෝගික ගැටළු මගින් යුධ පිටියේ ආහාර වල සිට පතුරොම්, ඉන්ධන ඇතුළු සියලු දෑ හිඟ වීමයි. එයට වක්‍රාකාරව බලපෑ හේතුව වුයේ ජර්මානු ආක්‍රමණය විවිධ දිශා වලට යොමු වීම නිසා පුළුල්ව පැතිරුණු යුධ පිටියක් නිර්මාණය වීමත් එයට සැපයුම් සිදු කිරීමට වූ ප්‍රායෝගික අපහසුවත් නිසයි. භට පිරිස් ස්ටාලින්ග්‍රඩ් දෙසට ආක්‍රමණයේ මුල සිටම මෙහෙයවා එය අත්පත් කරගත්තා නම් බොහෝවිට ඔවුන්ට දුම්රිය මාර්ග ආශ්‍රිතව සැපයුම් මාර්ග පවත්වාගැනීමටත් ශක්තිමත් පදනමකින් රුසියානු ප්‍රතිප්‍රහාර මර්ධනය කිරීමටත් හැකියාවක් තිබුණා. ඒ සමගින්ම පීඩනයට පත්ව සිටි රුසියානු ජනතාව දිනාගැනීමට නිසි සැලසුමක් තිබුණා නම් යුද්ධයේ රුසියානු ආක්‍රමණය මීට වඩා වෙනස්ම මුහුණුවරක් ගන්න තිබු එකක්.

ගුවන් ආක්‍රමණ වලක්වා නොගැනීම

හිට්ලර් 1944 සිට ජර්මනියට මිත්‍ර පාර්ශවයෙන් එල්ලවන ගුවන් ප්‍රහාර නවතාගැනීමට අපොහොසත් වීම ඉතාම භයානක ප්‍රතිපල ගෙන දුන්නා. ඒ සඳහා හිට්ලර් සිය ගුවන් හමුදාව ශක්තිමත් කල යුතු වුවත් ඔහුගේ උනන්දුව V2 රොකට් ව්‍යාපෘතියට යොමු වීම ඔහුට අවැසි ප්‍රහාරක යානා නිපදවීම අඩු වීමට තවත් එක හේතුවක්. එමෙන්ම ඔහු විසින් අපි ඉහත ලිපි වලින් කතා කළා වගේ නිවැරදි තීරණ ගෙන නිවැරදි යානා/උපාංග තෝරා ගත්තානම් යුද්ධයේ හැසිරීම තීරණාත්මක වීමට බොහෝ දුරට ඉඩ තිබුනා.

මේ හේතු නිසා යුධ සැපයුම් අඩපණ වුනා පමණක් නොව කර්මාන්ත ඇතුළු දේ ද  අවසානයේ ජර්මානු ආක්‍රමණයේදී ද මිත්‍ර පාර්ශවයට ජර්මනිය මැදින් ඉතා ඉක්මන් ගමනක් ලබා දීමට ද අවස්ථාව උදා උනා. ජර්මානු අභිමානය බින්දුවටම බැස යන්නටද බර්ලින් නගරය බිමටම සමතලා වීමටද මේ තීන්දු තීරණ උර දුන්නා 

කෙසේ හෝ හිට්ලර් අවසානයේ පරාජය ලබන්නේ පස්දෙනෙකු ගෙන් එක අයෙකු සතුව රයිෆලයක් තිබුණු උණ්ඩ 100 පස්දෙනෙකු අතර බෙදුණු හමුදාවකින් වීම අතිශයින් දෛවෝපගත සිදුවීමක් වනවා.

---- බොහෝ දෙනා බලාපොරොත්තු වූ මේ ලිපිය ප්‍රමාද වීම ගැන මගේ බලවත් කණගාටුව. ----

ක්සැන්ඩරගේ කොළම ලියන්න අරං පසුගිය 7 වෙනිදා වෙත්දී වසරක් පිරුණා. ඒ වසර  පුරා ලිපි 56 ඔස්සේ රැඳී සිට ලිවීමට දිරි දුන් ඔබ සැමට ස්තුතියි.


මේ පොස්ටුව බස් රේඩියෝවේ බ්ලොග් සතිය නියෝජනය කරයි.
syndi.buzzradio.lk